زندگی شغلی
در سال ۱۸۵۶ گوستاو ایفل اولین ماموریت بزرگ مهندسی خود را دریافت کرد. پل فلزی راه آهن بر روی رودخانه «گارون» در بوردو، تنها در سن ۲۶ سالگی ! کنترل تمام پروژه به دست ایفل داده شده بود.
استفاده از هوای فشرده برای ساختن پایههای پل، کاربردی نوین از این فناوری در فرانسه بود. تمایل او برای نظارت نزدیک از تمامی مراحل کار نیز از قبل در این پروژه مشخص بود. زمانی که کار پل در سال ۱۸۶۰ به اتمام رسید، کارگران آنقدر به خاطر مشارکت شخص ایفل در کار خشنود و سپاسگزار بودند که به او مدالی اعطا کردند. بعدها او در حومه شهر پاریس در اواخر سال ۱۸۶۶ شرکت خود را تاسیس کرد.
بیشتر درآمد ایفل حاصل بود از ساخت پلهای کوچکی که معمولاً به آسیا و اروپای شرقی صادر میشد. همزمان با ساخت پلهای بسیار، درمیان سالهای ۱۸۶۷ تا ۱۸۶۹، گوستاو، چهار پل بزرگ بر روی دره رود در جنوب فرانسه ساخت.
یکی از آنها به طور مشخص پلی بر روی رودخانه سیکول بود. در دهه ۱۸۷۰ ایفل به شکل فزایندهای پروژههای جاه طلبانه و بلند پروازانهای را قبول کرد که بیشتر آنها در خارج از فرانسه بودند.
یکی از نمونههای نادر از کارهای او (که جنبه تاریخی و یادمان دارد) در زندگی حرفهای او، «ایستگاه مرکزی قطار» در «پِست» (امروزه آنرا به اسم بوداپست میشناسیم[پایتخت مجارستان]) به نمایندگی راه آهن ملی اتریش میباشد. این ایستگاه به صورت قابل توجهی از روی رسم کلی [ایفل] در برجای گذاشتن سهم قابل توجهی از ساختمان فلزی که در نمای ساختمان دیده میشد، مشخص بود.
برای مناقصه پروژه «پونته دونا ماریای یک»، پلی بر روی رودخانه «دورو» در «اوپورتو»، ایفل به خاطر اینکه در طراحی او از مواد و متریال استفاده بهینه تری میشد، در نهایت توانست قیمت کمتری پیشنهاد دهد و بر چندین کمپانی بزرگ چیره شود.
ایفل دوباره تمام مراحل کار را در ساخت پل دونو، شخصاً نظارت کرد، پلی که در آن زمان بزرگترین پل غیرمعلق در جهان بود. طراحی آن بعدها در بسیاری از سازههای ساخت ایفل تکرار شد. مهم ترین آنها پل راه آهن «گارابیت»، بر روی رودخانه «ترویر»، در جنوب کلرمونت-فراند که در سال ۱۸۸۴ به اتمام رسید میباشد.
مجسمه آزادی
در سال ۱۸۸۵ (میلادی) گوستاو ایفل پروژه جدیدی را شروع کرد. بانویی نسبتاً بزرگ با نام «مجسمه آزادی» که قرار بود به عنوان هدیه از طرف مردم فرانسه به ایالات متحده، به عنوان نمادی از دوستی بینالمللی داده شود.
ایفل یکی از بزرگترین ایده پردازها در پس پروژه بانوی آزادی، به همراه «آگوست بارتولدی» و «ریچارد ام هانت» بود. ایفل اسکلت آهنی داخل مجسمه آزادی را طراحی کرد.
او همچنین نظارت جایگذاری مجسمه را نیز بر عهده گرفت. او محاسبه کرد چقدر فشار بر روی هر اتصال قرار خواهد گرفت و اینکه چگونه وزن مجسمه را پخش کند و برای سرهم کردن قطعات مختلف بانوی بزرگ دستورالعملی تهیه کرد تا ایمنی و عمر مجسمه را به حداکثر برساند. ایفل تمام این کارها را بسیار اقتصادی انجام داد به گونهای کسی تا به امروز روش بهتری ارائه نداده است.
گوستاو ایفل فهم منحصربهفرد و بی سابقهای از ریاضی و علوم داشت و از تمام تواناییهایش استفاده کامل را برد.
مرگ
در سالهای آخر عمر، ایفل خود را وقف مطالعات نظری در زمینه مقاومت باد، علم هواشناسی و آیرودینامیک کرد و به کرات برج ایفل را محل آزمایشهای خود قرار داد.
در سال ۱۹۱۲ او یک لابراتوار تجربی در «اوتِی» تاسیس کرد؛ جایی که او تا سال ۱۹۲۰ درآن به ادامه کار مشغول شد. گوستاو ایفل در نهایت در ۲۷ دسامبر سال ۱۹۲۳ در عمارت مسکونی خود در «رو رابوله» پاریس درگذشت. گوستاو ایفل یکی از با نفوذترین معماران زمان خودش بود.
کارهای او انقلابی در زمینه روشی که ساختمانها ساخته میشدند ایجاد کرد و راه را به سمت قراردادهای مدرن رهنمون شد. طراحیهای ایفل تأثیر به سزایی بر جنبههای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی دنیا داشت. سازههای او به عنوان کارهای هنری همراه باجنبههای کاربردی دیده میشوند. کارهای او بر روی مجسمه آزادی، برج ایفل و کانال پاناما، سببی شد تا نام او برای همیشه در یاد مانده شود.
گوستاو ایفل نه تنها یک معمار عالی بود، بلکه یک طراح و یک محقق بزرگ نیز بود. تحقیقات بسیاری از مباحثی که امروزه در زمینه آیرودینامیک یاد داده میشوند، به وسیله خود ایفل انجام شدهاند.